توافقنامه ی هسته ای موقتِ شش ماهه ی ایران با غرب که در تاریخ 24 نوامبر سال جاری به امضاء طرفین رسید، توسط برخی بوقهای ایرانی از کشورهای عربی، به عنوان یک پیروزی برای دیپلماسی ایرانی قلمداد می شود. واقعیت جمهوری اسلامی با آنچه این بندگان تومان ایرانی حکایت می کنند تفاوت زیادی دارد. رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام هاشمی رفسنجانی، در چند روز گذشته با بیان معمول خود از این تعظیمِ تلخ (توافق نامه هسته ای) بدین شکل تعبیر کرده است: “قبل از توافق هسته ای، ما در حالتی بین جنگ یا تسلیم قرار گرفته بودیم.”

در واقع، رهبران رژیم ایران، در اظهارات خود، همیشه شهرتِ نظام اسلامی (ناسیونالیسم فارسی) که در سالهای اخیر بسیار متزلزل شده را مدنظر قرار می دهند. زمانی که رویدادهای جاری در منطقه ی عربی، دروغگویی نظام ایران را آشکار ساخت، رهبران نظام تهران، به تحریف حقایق وچالش هایِ پیش روی نظام، روی آورده اند. این مساله، دیگر برای ملتهای ساکن در جغرافیای به اصطلاح ایران شناخته شده است. ملتهایی که اخیرا جنبش خود را در تمام سطوح سیاسی، اقتصادی واجتماعی برای کسب حقوق تاریخی خود که از آغاز قرن گذشته مورد تجاوز قرار گرفته را آغاز کرده اند.

این ملتها از نظر تاریخ، جغرافیای سرزمینی، جهت گیری ها وخواسته ها، به ویژه در چشم انداز خود نسبت به آینده ی سیاسی این منطقه از خاورمیانه که از آغاز قرن گذشته به ایران معروف شد، با یکدیگر فرق می کنند. امروزه ملتهای مذکور در مبارزه با این رژیم آپارتاید از طریق راههای مسالمت آمیز وغیره اتفاق نظر دارند. همچنین این ملتها علاقه دارند که در امتداد طبیعی، ملی وتاریخی با کشورهای همسایه ی خود که از صدها سال در همسایگی آنها هستند، قرار بگیرند. وابستگی این ملتها با “دولت- ملت” ساختگی فارسها که از زمان پهلوی اول با زور ودروغ به “ملت ایران” تبدیل گشت، به هیچ وجه سازگار نیست. “تاریخ کهن فارسی” با کمک یهودیان نگاشته شد. “دیوید أستروناخ”  تاریخ نگار یهودی، تاریخی دروغین برای فارسها نگاشت که پر از اشتباهات تاریخی است. به ویژه هنگامی که این تاریخ نگار یهودی در فاصله ی سالهای  1940-1943، به خواسته ی رضا شاه، پدر خوانده ی فارسها، و معمار دولت مدرن فارسی، جامه ی عمل پوشاند و مجموعه ای از بناهای شکوهمند تاریخی را در شیراز بنیان نهاد وبا نام ” تخت جمشید ” معرفی کرد و به “کوروش بزرگ” منسوب کرد که در نهایت به آثار مقدسی در بین نژادپرستان فارس تبدیل گردید. (سایت تابناک وابسته به محسن رضایی، وزیر دفاع سابق با عنوان «”تاريخ سازى جريان انحرافى از تخت جمشيد” ،23/5/2011)

البته این تحریفِ تاریخ، بر اساس روش یهودیت که خود را “ملت برگزیده ی خدا” می دانستند انجام گرفت وفارسها نیز بر اساس همان منطق، خود را “آری” می نامند؛ یعنی نژاد برتر جهان.

برای آشنایی با حقایقی که به موافقتنامه ی موقت ایران با غرب منجر گشت لاجرم باید به چالش های واقعی “جامعه کنونی ایران” نظری بیندازیم که می توانیم آنها را به صورت زیر خلاصه کنیم:

نزاع های سیاسی:

اقلیم های سرزمینی که جغرافیای به اصطلاح ایران را تشکیل می دهند، در دهه های گذشته شاهد مبارزات سیاسی سختی با دولت مرکزی تهران بود. دولت مذکور همواره سعی در گرسنگی و محروم کردن این اقلیم ها از حقوق ابتدایی خودشان داشت. در سایه ی نظام کنونی جمهوری اسلامی، برخی از این اقلیم ها در جستجوی نان هستند و برخی دیگر در جستجوی آب و آن یکی بدنبال حقوق اولیه ی زندگیِ باکرامت هستند، و این حقیقت در اظهارات و رفتارهای مقامات ارشد نظام، بخصوص در تعیین “آخوند علی یونسی” رئیس اطلاعات ایران در زمان محمد خاتمى، رئیس جمهور سابق از سوی روحانی رئیس جمهوری فعلی، به عنوان مشاور و دستیار ویژه ی وی در امور “اقلیتهای قومی و مذهبی” آشکار گشت. این اقدام دولت، دلیلی محکم بر تحرک ملتها برای مطالبه ی حقوق به سرقت رفته ی خود است.  

همانطور، یونسی در سفر اخیر خود به بلوچستان گفت: ” نظام، درصدد شناسایی نخبگان اقلیم بلوچستان برای اعطای موقعیت های مهم جهت مدیریت می باشد”.  همچنین می توان به تظاهرات مستمر ملت الاحواز وآزربایجان جنوبی در اعتراض به خشک شدن رودخانه کارون و دریاچه ارومیه و انتقال آب کارون به مرکز ایران و نیز در اعتراض به اعدام هایی که به صورت مداوم توسط جمهوری اسلامی در حق فعالان ملت های غیر فارس مرتکب می شود، اشاره کرد. در ادامه می توان مطالبات ملتهای عرب، ترک، بلوچ، کورد و لُر به آموزش زبان مادری را برشمرد. علاوه بر اقلیم های غیرفارس، همچنین می توان به درگیری های خونین اخیر در استان اصفهان در اعتراض به روند توزیع آب کشاورزی توسط دولت اشاره کرد.

بالاخره این چالش ها به مجلس شورای ایران رسید تا اینکه بسیاری از نمایندگان مجلسِ اقلیم ها در اعتراض به روش تقسیم بودجه ی اختصاص داده شده به این مناطق در سال 1392/1393 معادل 2013/2014، استعفا کردند. در اصل، این اقلیم ها از محرومیت و فقر شدید رنج می برند که نشانه دهنده ی این است که نظام در یک مخمصه واقعی بسر می برد. بخاطر همین، ناظران امور ایران، آرمان های ملل غیرفارس وشدت یافتنِ جنبش های هویت خواهانه ی آنها در آینده ای نزدیک را تیر خلاصی بر پیکره ی کنونی جغرافیایی ایران می دانند. لذا ما هر چند وقت یک بار شاهد اظهارات جدیدی از رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام علی اكبر هاشمى رفسنجانى و هشدار به سیاست مداران نظام ایران هستیم.

فساد اقتصادی:

از زمان تاسیس جمهوری اسلامی در سال 1979، نظام اقتصادی ایران از یک فساد بزرگ اقتصادی رنج می برد که این وضعیت، پس از شکست ایران در جنگ با عراق و تسلط سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بر تمام گلوگاه های اقتصاد ایران، بدتر شده است. سپاه پاسداران تمام منابع طبیعی اقتصاد ایران از جمله نفت و مشتقات آن را جهت ساخت یک نیروی نظامی با ابعاد مختلف به کار گرفت. در این زمینه می توان به برنامه هسته ای بحث برانگیز اشاره کرد که کارشناسان، هزینه های آن را در طول ده سال گذشته بیش از 250 میلیارد ریال برآورد می کنند. این غیر از هزینه های کارکنان روس در برنامه هسته ای ایران می باشد که تعداد آنها به 30 هزار نفر شامل دانشمند هسته ای، مهندس و کارشناس که در نیروگاههای هسته ای سراسر کشور پراکنده اند، می رسد. قابل توجه است که این نیروگاهها، شامل همه آن نیروگاههایی است که توسط دولت ایران اعلام شده و نیز هر آنچه توسط آن مخفی نگه داشته شده است. برخی از این نیروگاهها برای مقاصد صلح آمیز بوده و برخی دیگر برای مقاصد نظامی می باشند که معمولا در زیر کوه ها و به طور کاملا سری ساخته شده اند و کسی یا گروهی به غیر از سپاه پاسداران از آنها خبر ندارد. به همه این ها، فعالیت های سیاسی و امنیتی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در خارج از مرزهای ایران که اغلب در کشورهای عربی متمرکز شده را نیز اضافه کنیم. همان طور که منابع ایرانی عنوان می کنند، دور زدن تحریم های اقتصادی توسط سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و از طریق شرکت های صوری متعلق به آن انجام می شوند و دولت ایران را متحمل مبالغ هنگفتی می کند.

از سوی دیگر هر چند وقت یکبار، پرده از پرونده های بزرگ فساد اقتصادی مقامات عالی رتبه ایران برداشته می شود. آخرین پرونده ی فساد اقتصادی در سیستم اقتصادی ایران، پرونده ی امیر منصور خسروی می باشد که در میان عامه مردم ایران به “مه آفرید خسروی” معروف گشت که این فرد با خطر اعدام روبروست. وی با کمک مقامات ارشد نظام ایران از بانک های دولتی اختلاس می کرد و بیش از  2 میلیارد و 700 میلیون دلار از آن بانک ها، وام گرفته بود. همچنین در پرونده ی پول شویی که به تازگی در ترکیه برملا گشت و توسط برخی از روزنامه های ایران ، “حریم سلطان” نامیده شد، ردپای سپاه شناسایی شد. ردپای سپاه در این پرونده از طریق روابط تاجر جوان 29 ساله ی ایرانی “رضا ضراب” با مقامات ارشد دولت اردوغان کشف گردید. شاید شدت گرفتن روابط سیاسی بین تهران و آنکارا  در روزها و هفته های گذشته، بعلت 87 میلیون یورویی باشد که توسط تاجر ایرانی نزدیک به فرماندهان سپاه پاسداران از طریق بانک مرکزی به ایران منتقل کرده بود.

 پدیده فساد اقتصادی و اداری به امری معمول در ایران تبدیل گشت. همان طور که معاون امور راهبردی قوه ی قضائیه ایران، محمد باقر ذوالقدر در تاریخ 09/01/2013 در این زمینه بیان نمود: ” سالانه بیش از 600 هزار تن از شهروندان ایرانی به دلیل سرقت و تقلب وارد زندان می شوند”.  شدت گرفتن این پدیده در دوره ی اخیر، دلیلی قاطع بر ناتوانی ریشه کن کردن این پدیده ی ریشه دار پس از گذشت سه دهه از عمر جمهوری اسلامی در ایران می باشد.

نابهنجاری و فساد در سیستم اقتصادی ایران، این کشور را در آستانه ی سقوط قرار داده است بطوری که در اثر وضعیت دشوار اقتصادی، بسیاری از کارگاه های اقتصادی کوچک و بزرگ، ورشکستگی خود را اعلام کردند. شرکت ملی نفت و گاز ایران، آخرینِ این شرکتها بود که در تاریخ 26/11 / 2013، با اعلام زیانی بالغ بر 10 هزار میلیارد تومان ایرانی (100 هزار میلیارد ریال ایرانی)، ورشکستگیِ خود را به طور کامل اعلام نمود و ظاهرا حکایت همچنان باقیست.

 بعد از اینکه حسن روحانی رئیس جمهور کنونی ایران در برنامه ی اقتصادی خود، فصلی  را به مبارزه با فساد اقتصادی در هشت بند، تحت عنوان “امنیت ملی و نظام اقتصادی ایران” اختصاص داده تا به موضوع فساد مالی و اداری واقتصادی در ایران رسیدگی کند و پس از آنکه بند ششم را به وضعیت فساد مالی و اداری در ایران اختصاص داده و بند هشتم را به ارائه پیشنهاد برای مقابله با فساد در ایران تعیین نمود، این سئوال مطرح می شود که: آیا حسن روحانی در مقابله با پدیده ی فساد اقتصادی که ساختارِ نظام ایران را فرا گرفته، موفق خواهد شد؟

جمال عبيدي

منبع: مركز مطالعات و تحقيقات مزماه